ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το φύλλο 171 της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 4 Μαΐου 2017, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:

To 2014 στελέχη του Συριζα διακήρυτταν την έλευση του «νέου ΕΑΜ» θέλοντας να δώσουν μ’ αυτό τον τρόπο, όχι τόσο το στίγμα των αγωνιστικών τους προθέσεων, ή των πολιτικών φιλοδοξιών τους, αλλά να διεκδικήσουν την συνέχεια ενός «ένδοξου» παρελθόντος παρ’ όλη την αναμφίβολη και ομολογημένη συντριπτική ήττα που φέρει για την αριστερά. Τρία χρόνια αργότερα βουλευτής των ΑΝΕΛ χαρακτήρισε την κυβέρνηση Συριζα-Ανελ κατοχική λέγοντας συγκεκριμένα ότι «είμαστε και εμείς κυβέρνηση κατοχής, από το 2010 υπάρχει μια ιδιότυπη κυβέρνηση κατοχής. Κάνουμε ανταρτοπόλεμο, όπως και όλες οι κυβερνήσεις». Ουδείς, είτε βουλευτής είτε υπουργός της αριστερο-δεξιάς συγκυβέρνησης, τον εγκάλεσε ουδείς τον διέψευσε, ουδείς πρότεινε την αποπομπή του.

Επιστρέφοντας, επίσης, σ’ άλλα «χνάρια», όπως εκείνα του «βρώμικου» ’89 μ’ ευκολία κάποιος θα διακρίνει ορισμένους σημαντικούς λόγους της μεταπολιτευτικής νομιμοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων. Θα διακρίνει, όμως, και τις «εκκρεμότητες», τα σχέδια που καθυστέρησαν εξ αιτίας της αντοχής του παπανδρεϊκού Πασόκ και οδήγησαν στην πρόσκαιρη αμφισβήτηση τού μεγέθους της χρησιμότητας των κομμουνιστικών εφεδρειών του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Και ήρθε η περίοδος της «κρίσης», της «χρεωκοπίας», της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, των μνημονίων, της έλευσης του ΔΝΤ και της τρόικας, της συρρίκνωσης των πάλαι ποτέ μεγάλων σε ποσοστά κομμάτων, όπως η ΝΔ και κυρίως το Πασόκ. Κομματικοί σχηματισμοί, που εναλλάσσονταν στην εξουσία έχοντας, όμως πάντοτε στο πλάι τους την κυρίως διασπασμένη και ενίοτε ενωμένη αριστερά, η οποία αποτέλεσε διαχρονικά τον συνεγγυητή του πολιτικού συστήματος.

Το «νέο ΕΑΜ» ήρθε στην εξουσία κουβαλώντας ορισμένα διόλου ευκαταφρόνητα πολιτικά εφόδια, που προφανώς υποτίμησαν ή αδυνατούσαν να αναλύσουν οι προκάτοχοί του. Το εθνικοπατριωτικό μέτωπο που συγκροτήθηκε αποδείχθηκε ότι είχε εκείνο το εύρος που του επιτρέπει ακόμη να εκπροσωπεί έναν ευρύτερο πολιτικό πόλο, όπως αποδεικνύεται: από την σταθερή και απολύτως αδιατάρακτη συμμετοχή στην κυβέρνηση των Ανελ, την σταθερή συμμετοχή στελεχών του Πασόκ, αλλά και την διακεκριμένη στήριξη ακραιφνώς καραμανλικών (πρόεδρος Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλος, αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος).

Η άνοδος, όμως, στην εξουσία του «νέου ΕΑΜ» χαρακτηρίστηκε και από την ανοιχτή στήριξη σημαντικών τμημάτων (φιλοένοπλων και μη) της λεγόμενης αντιεξουσιαστικής αριστεράς. Έτσι η αριστερά των «αγώνων» (μαζί με τα απολύτως προσαρτημένα σ’ αυτήν τμήματα του «χώρου») βρήκε το «λιμάνι», που αναζητούσε διακαώς και διαχρονικά, διαδηλώνοντας με πάθος υπέρ του «ΟΧΙ» στο περιβόητο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, βάζοντας ουσιαστικά την ταφόπλακα, όπως αποδείχθηκε, σε ένα μεγάλο μέρος των μελλοντικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Το «νέο ΕΑΜ» δεν μάσησε, απλά, το κίνημα, αλλά έφτυσε και τα «κουκούτσια»…

Η σιωπηλή παραχώρηση ορισμένων εξω-θεσμικών κινηματικών αρμοδιοτήτων (όταν δεν υπάγονται αφανώς ή μη στην λειτουργία κάποιων ΜΚΟ) στην διαχείριση όψεων του προσφυγικού ζητήματος, δεν αποτελεί μόνο μια χαρακτηριστική ένδειξη τού δούναι και λαβείν, αλλά και μια λειτουργική για το καθεστώς κινηματική διασύνδεση.

Ο βαθμός της προσάρτησης είναι τέτοιος, που δύσκολα κρύβεται, ακόμα και όταν η προσάρτηση αυτή ενδύεται τον μανδύα της δήθεν αυθεντικής αντιπολίτευσης ή όταν επιλέγονται τα διαφημιστικά τρικ ενός αξιοθρήνητου ακτιβισμού.

Θα τονίσουμε, ακόμη, έστω και αν επαναλαμβανόμαστε ότι το «νέο ΕΑΜ» από την πρώτη στιγμή ευνοούνταν από την κοινοβουλευτική σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής και μάλιστα ως τρίτο κόμμα, όχι μόνο επειδή αυτή η σταθεροποίηση μονιμοποιεί τις εκλογικές απώλειες τόσο της ΝΔ, όσο και του Πασόκ, και σε μικρότερο ποσοστό και του ΚΚΕ, αλλά πολύ περισσότερο επειδή εμπεδώνει μια ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση της λογικής του εθνικοπατριωτικού μετώπου.

Η απομαζικοποίηση, βέβαια, στενοχωρεί (;) τους κάθε λογής εναπομείναντες κινηματικούς ιθύνοντες, αλλά είναι απορίας άξιον, γιατί θεωρούσαν ή εξακολουθούν να θεωρούν τους χιλιάδες αγωνιστές, όχι χρόνων, αλλά δεκαετιών, κάτι σαν τα πρόβατα που ξέφυγαν από το μαντρί και είναι υποχρεωμένα να γυρίσουν πίσω στ’ όνομα του, όλο και περισσότερου, κομμουνισμού, με ολίγη γαρνιτούρα από μια κακοφτιαγμένη σάλτσα, που δεν τρώγεται με τίποτα και που την βαφτίζουν «αναρχία»…

Μάϊος 2017

anarchy.gr

 

 

https://anarchypress.wordpress.com/2017/05/06/%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81ei-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF-171-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB/

Δημοσιεύτηκε 1 minute ago από τον χρήστη selana

Posted in: Uncategorized