Ο πατριωτισμός, το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων
Κάθε σύνολο απόντων ανθρώπων απ’ τη ζωή ορίζεται απ’ τη σκιά που αφήνει πάνω στην ιστορία, αφού οι έγνοιες του για ένα επέκεινα της τύχης μοιάζουν να χάνουν κάθε δικαίωμα μπροστά στις ανάγκες του.
Κι αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Οι αποκλεισμένοι πάντα μπλοφάρουν για να επιβιώσουν. Δεν παίζουν, δηλαδή δεν ζουν. Απλώς θέλουν να υπάρχουν.
Θέλουν αστυνομικά τμήματα να ορίζουν τις ζωές τους ελπίζοντας σε μια ρυθμισμένη δυστυχία που έχει εργαλείο της την ψυχρή και μόνο στατιστική.
Οι μάζες λειτουργούν ως μάζες κάθε φορά που θεοποιούν τις αδυναμίες τους. Κάθε φορά που νιώθουν πως το μόνο καταφύγιο επιβίωσης είναι η ένταξη στην μεγάλη ομάδα.
Γιατί η μεγάλη ομάδα είναι αυτή που συντρίβει τη μεγάλη ανησυχία.
Η πατρίδα είναι το τελευταίο μεγάλο αφήγημα που ξεψυχά καταματωμένο μαζί με τους περιττούς πληθυσμούς.
Είναι το κάστρο μέσα στο οποίο είναι φυλακισμένοι οι κουρασμένοι άνθρωποι.
Είναι το υποκείμενο άπειρων βασάνων, κενών από νόημα. Είναι το κλουβί που περιέχει τις κουρασμένες διάνοιες, αυτές που γειτνιάζουν με την απελπισία.
Είναι η ολότητα του διαυγούς και κυνικού ανταγωνισμού των πλατύγυρων εγωισμών της ανώτερης τάξης. Της πιο αδίστακτης τάξης στην ιστορία αφού η ισχύς της είναι απόλυτα θεμελιωμένη στο έγκλημα.
Το έγκλημα είναι αυτό που την κάνει ανταγωνιστική δίνοντάς της περίσσεια δύναμη, αφού το έγκλημα, αόριστο αόρατο και παγκοσμιοποιημένο, διαθλάται στα θεαματικά δελτία των ειδήσεων και στους ακονισμένους απ’ τα ανθρώπινα κόκκαλα δείκτες των χρηματιστηρίων.
Κάθε πατρίδα είναι προϊόν εγκλήματος. Ένας μολυσμένος οργανισμός που στη βάση του έχει αμάχους και αθώους, πλήθη ατάκτως ειρημένα στη ζοφερή ρουλέτα των κανόνων εκμετάλλευσης.
Η βασική αρχή κάθε μετανεωτερικής πατρίδας είναι η απόλυτη ελευθερία που παρέχει στον δυνατό να εκμεταλλεύεται τον αδύναμο.
Οι νόμοι, τα συντάγματα, οι κανόνες είναι τα βρικολακιασμένα σημεία της τοπολογίας του χρήματος.
Η ελευθερία της άπειρης ανάπτυξης τού ενός εις βάρος των συντριπτικά πολλών, κάνει το κράτος διαιτητή του τερατώδους ανταγωνισμού.
Μα αυτό το κράτος είναι ταυτόχρονα ευάλωτο και αδύναμο και ετοιμοθάνατο, αφού στην πραγματικότητα επενδύει τις δυνάμεις του στο φόβο, στην καταστολή και στην προώθηση αποκλειστικά και μόνο εμπορικών αξιών.
Αν μερικά χρόνια πριν, οι λεγόμενοι ηγέτες, επισκέπτονταν μιαν άλλη χώρα μαζί με τους υπουργούς, σήμερα την επισκέπτονται μαζί με τους επιχειρηματίες που τη βοήθησαν να εκλεγεί.
Αναγνωρισμένα λοιπόν σήμερα, οι κυβερνήσεις, λειτουργούν ως συμμορίες εταιριών που μπορούν να χωρίζουν ακόμα και τη θάλασσα σε οικόπεδα, ανάλογα προς τα συμφέροντά τους.
Να μπορούν να διοικούν στρατούς διευθύνοντας ως μαέστροι τη ζωή όλων μας.
Το ντόπιο ελληνικό κεφάλαιο, που σπάει πλάκα με τους γελοίους έλληνες πατριώτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων, χτυπιέται και θα χτυπηθεί έως θανάτου με το τούρκικο κεφάλαιο που διαθέτει έναν λαμπρό αδίστακτο αρχιληστή, άξιο μπόγια της Ασίας, μπροστά στους ηγετίσκους της Ευρώπης που μοιάζουν με λεκανατζούδες τυπικού γαλλικού μπουρδέλου.
Την ώρα που ο μισός πλανήτης φλέγεται, μαζί με τις άθλιες εγκληματικές πατρίδες, οι έλληνες οργανικοί διανοούμενοι χτενίζουν το μουνί τους, είτε μπροστά στα καθρεφτάκια που κρεμά στις οθόνες ο εθνικός πρεζέμπορας ευεργέτης, είτε στο άπειρο κωλογλείψιμο κάτω απ’ τις στέγες τεχνών και γραμμάτων που ζουν αποκλειστικά και μόνο απ’ το ρουφηγμένο αίμα της κατώτερης τάξης.
Το ίδρυμα Ωνάση και το ίδρυμα Νιάρχος το συντηρούν αποκλειστικά και μόνο οι φτωχοί εργαζόμενοι είλωτες, η πλειοψηφία των οποίων δεν θα περάσει ούτε έξω απ’ αυτά.
Τους χιλιάδες μασκαρεμένους μαλάκες που λέγονται μπάτσοι μαζί με τους χιλιάδες μασκαρεμένους μαλάκες που λέγονται παπάδες, τους συντηρεί αυτός ο κωμικά ένδοξος κακομοίρης λαός, που πνίγεται ολοκληρωτικά με την πρώτη σταγόνα της βροχής και καίγεται με το πρώτο καλοκαιρινό μελτέμι.
https://dromos.wordpress.com/
Posted in: Uncategorized
Ώρα Κοινής Ανησυχίας 
Posted on 23 Δεκεμβρίου 2019
0